Miejsce Wyciszenia

Giuar

Wysłuchał jego wypowiedzi, potem nadeszła jego kolej.
- Ja? tak o, nie było nikogo tu to przyszyłem.- Lubił spokój, dziś chciał pobyć sam, no ale jak jest tu nowy kolega jego niech już zostanie. Po chwili dodał.
- Długo jesteś w tej krainie? - Zapytał.

Spartan

- Dość długo, żeby znać prawie każdy kąt tego miejsca. - Powiedział, po czym rozjerzał się dookoła. - A Ty, długo tu już jesteś? Nigdy Cię tu nie spotkałem. - Spytał.

Giuar

Machnął łbem co miało znaczyć tak, ale i tak na wszelki wypadek powiedział.
- Tak, może nie bardzo długo, ale nowy nie jestem. Masz jakąś rangę?- Zapytał, był ciekawy wszystkiego, wszystko chciał wiedzieć.

Spartan

- Hmm... Jestem... - Zaczął. Chciał powiedzieć, że już prawie jest Zastępcą Przywódcy, ale nie chciał zapeszać. -... Strażnikiem Stada... - Dokończył. - A Ty masz jakąś rangę? Ale jeśli pytasz, to na pewno jakąś masz.... Z reguły nikt nie pyta jeśli czegoś nie ma... - Podsumował.

Giuar

Fakt, miał i to bardzo dobrą i wysoką.
- Przywódca stada.- Odparł krótko i wyraźnie, po czym podrapał się w lewy bark.
- Chcesz coś porobić?- Zapytał po chwili. A jego ślepia wróciły na Spartana.

Spartan

Wiedział, że jest to pewnie przywódca... Spojrzał na niego. Pytanie zadane przez Giuar'a doszło do niego po pewnym czasie. - Nie wiem. Proponujesz coś konkretnego? - Spytał.

Giuar

A co tu wymyślać, on nie wiedział nic! Wtrąca się tak nagle i jeszcze każe mu myśleć!
- Ja też nic nie mam w głowie, liczyłem na ciebie...- Nie poddawał się i nie miał zamiaru myśleć znowu.

Spartan

// Myśleć znowu? //
Spojrzał na niego z poirytowaniem. - Nie wiem, nie mam pomysłów. Może się przejdziemy? - Zawsze lepsze to niż nic. Spacer to jeden z najbardziej banalnych pomysłów, które szybko przyszły do główy Spartanowi.

Vinette

Od dłuższego czasu przechadzała po owej polanie. Pełna bzdurnych przeczuć i wspomnień, które jakimś cudem właśnie sobie o niej przypomniały. Może to wina tego miejsca, swego rodzaju magia? Nie, magia nie istnieje i nigdy istnieć nie będzie. To tylko pocieszenie dla naiwnych ‘osób’, którym świat nagle wydał się zbyt smutny i monotonny. Dla tych, którym życie właśnie straciło sens.
Cóż, całe szczęście Vinette z żadnej strony to nie groziło.

Murlough

Ogier pojawił się nad brzegiem jeziora. Jego przybycie oznajmiło ciche, nieprzyjemne parsknięcie. Koń wszedł przednimi nogami do wody, schylił łeb i zanurzył pysk w wodzie, by się napić. Rzadka mgła lekko osłaniała go przed ciekawskimi oczyma.
Nagle, z lasu z którego wyszedł M. wyleciał szybko niewielki biały ptak przypominający gołębia lub coś w po dobie. Fruną bardzo szybko, brzuchem dotykając tafli wody.

Vinette

Kątem oka zaczęła śledzić postawnego ogiera, który właśnie stał nad brzegiem jeziora. Co prawda, widok ten nieco przysłaniała mgła, ale Vin. jako baczna obserwotorka zdołała wypatrzeć wiele interesujących szczegółów, detali nowego przybysza. Było w nim coś takiego... Coś, co przyciągało, wręcz zahipnotyzowało Vinette. Niesiona wpływem chwili powoli ruszyła w jego kierunku.

Murlough

Siorpiąc jeszcze wodę usłyszał końskie, nieznajome kroki i położył po sobie uszy, poharatane, wręcz straszne. Kto wie, kogo niesie mgła? Co prawda Murlough nie pił już wody, ale uniósł ją lekko nad taflę wody. Brudna i pozlepiana grzywka, która lekko oczyszczona na końcówkach poprzez świeżą wodę, zasłaniała i spadała mu na szare, tajemnicze oczy.
Ptak, który przed chwilą szybował nad taflą wody zrobił niewielkie koło i przefrunął nieopodal klaczy. Był jednak niezauważalny - idealnie wtapiał się w tło mgły. Jedyne, co mogło wydać go w tej błogiej ciszy to trzepot skrzydeł, który i tak nie był częsty, gdyż ptak szybował nieopodal nieznajomej.

Vinette

Do jej uszu dobiegł jakiś dźwięk. Szelest, szmer...- coś, czego klacz nie potrafiła dokładnie zdefiniować, określim czym (a może kim?) jest. Lekko uniosła łeb ku górze, wypatrując miejsca, gdzie spodziewała się znaleźć odpowiedź na dręczące ją pytanie. Nie musiała długo czekać. Podążając wzrokiem za dziwnym trzepotem, odzywającym się miarowo, co kilka- kilkanaście sekund, w końcu go odnalazła. Szybował tuż obok niej, unosząc swe piękne białe skrzydła ku górze. Wyglądał jak tancesz uslilnie poszukujący swojej partnerki. A może już ją odnalazł? Mgła z pewnością zakochała się w nim na zabój i nie zamierzała pozwolić, by ten wybrał sobie inną.

Murlough

Westchnął cicho wydymając lekko boki. Podniósł nieznacznie ku górze łeb i wszedł głębiej do i tak płytkie wody.

Ciało ogiera przeszedł niemiły, zimy dreszcz, który zarzucił nim lekko. Siwek otrzepał się z wody, po czym rozejrzał się czujnie

Vinette

Zrobiła kilka kroków w kierunku ogiera, lekko machając przy tym długim ciemnym ogonem. Ptak, który jeszcze przed chwilą nad nią krążył, już gdzieś zniknął, odszedł z jej pole wydzenia. Czy kiedyś powróci?