Kamienista plaża

Tvetto

Przygalopował. Zwolnił do kłusa i stanął naprzeciwko morza. Westchnął.
- Zawsze musi być źle. - stwierdził ponuro. - Puściła się z jakimś... - teraz jego głos przepełniał gniew. - To po to opuszczała krainę. - zaśmiał się sarkastycznie. Kocham Cię, jego słowa dudniły mu w uchach. Jak mógł być tak ślepy? Wypady za krainę, przerwanie... Tvetto ciskał przeklęstwami na prawo i lewo.

April Moon

Wgalopowała w ślad za ogierem i przystanęła obok niego, w jej oczach zabłysły łzy. Spojrzała na niego. - Myślisz, że to moja wina, prawda? - zapytała. Nie podniosła głosu, choć była tak zdenerwowana, że ciężko jej było się powstrzymać. - Pewnie teraz uważasz, że miałam kogoś na boku. - dodała po chwili. Tak nie było, jednak nie miała pomysłu na przekonanie Tv.

Tvetto

- A jak ma to wyglądać? - spytach chłodno. - Przywódczyni stada opuszcza krainę, a potem wraca ze źrebakiem w drodze. - zaśmiał się sarkastycznie.

April Moon

- Tvetto, czy ty tego nie rozumiesz? - zapytała cicho. - Kocham cię. Tylko ciebie. - dodała. - Pamiętasz moje wypady za krainę? Uwierz mi, nie były z mojej woli. Miałam pewne sprawy do załatwienia. - odchrząknęła. - Miałam tam przyjaciół i wrogów. Przyczyniłam się do śmierci kilku. Spotkałam także tabun koni. Były tam same ogiery. Jeden z nich spojrzał na mnie i dał jakiś znak innym. Otoczyli mnie i nie mogłam nic zrobić. - wyznała. Pojedyncza łza pociekła po jej pysku. - Bałam się twojej reakcji, dlatego nic o tym nie wiedziałeś. Byłam przekonana, że nie będziesz zadowolony. Może jednak byłoby lepiej, gdybym wtedy to powiedziała. - zakończyła. Patrzyła na ogiera, jakby szła na ścięcie. - Nawet moja siła ma swoje granice.

Tvetto

Miał mieszane odczucia co do tej całej sprawy. Odwrócił się jednak do niej przodem.
- Przywódczyni złego stada nie może płakać. - powiedział ze słabym uśmiechem na pysku i chrapami dotknął miejsca, gdzie zobaczył łzę. Westchnął.

April Moon

- Nie powinna. - poprawiła. - Ale czasem, gdy emocje poniosą, zdarza jej się. - odparła. Spróbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł z tego dziwny grymas.

Tvetto

Spojrzał w dal. Gdzieś daaaleko zamigotało jakieś światło. Latarnia morska. Cywilizacja. Podobno ludzie byli w krainie... Zabili kilka koni. Co dzieje się z WWG?

April Moon

Zauważyła po raz kolejny, że ogier ją ignoruje. - Wybacz, to moja wina. Mogłam z nimi walczyć. - mruknęła tylko. Cicho westchnęła. Nie chciała, by ich związek się zakończył. - Proszę, wybacz mi. - powiedziała cicho.

Tvetto

- To... to nie Twoja wina. - spojrzał na nią. - Wiesz, jak nazywał się ten tabun? - spytał.

April Moon

- Nie mam pojęcia. - odparła. Cieszyła się, że Tvetto już nie jest obrażony. - Kochanie, proszę cię, traktuj ją jak córkę. Na razie lepiej będzie, jeśli nie dowie się, że nie znamy jej ojca. - zarżała cicho.

Tvetto

- Nie ma sprawy. - odparł spokojnie. - Agrayanelle, zniknę na jakiś czas. Mam pewne porachunki poza krainą. - spojrzał na nią. Miał nadzieję, że się nie skapnie, że chodzi o tamtych.

April Moon

Spojrzała na ogiera i natychmiast zrozumiała, o co chodzi. - Tvetto, było ich wielu. Koło pięćdziesięciu. Niektórzy byli nienaturalnie wielcy. Pamiętasz moje rany? Nie jestem słaba, a jednak nie dałam rady. - odparła. - Nie zgadzam się na to.

Tvetto

Jednak ogier nie słuchał. Wiedział, że może nie wrócić.
- W razie czego. Caprimond. - i nie chodziło mu tu o zastępce, ale by w razie czego objął przywództwo. - Pamiętaj o mnie. - powiedział cicho, pocałował ją w chrapy i oddalił się.

April Moon

Spojrzała za ogierem i cicho jęknęła. Czemu musiał być tak mściwy? Strzeliła ze świstem ogonem. Czyżby miał na myśli to, że gdyby... tego słowa nie umiała przetrawić nawet w myślach. Ugh. Gdyby.. gdyby Tvetto umarł, to Caprimond ma być przywódcą?