Przeklęta ziemia

Agnese

A co ona miała zrobić? Wszystko mu powiedzieć? A może dalej sama sobie zaprzeczać? Ogier postawił ją w wyjątkowo niewygodnej sytuacji. Jeżeli pozostanie cicho, najprawdopodobniej odejdzie i na tym urwie się ich kontakt. A jeśli wszystko mu powie?
- Chcesz poznać prawdę? Proszę. - zaczerpnęła powietrza, aby dodać sobie samej otuchy. - Jestem sama od trzech lat, uciekłam od ludzi, którzy o mało mnie nie zabili. Szwendałam się po lasach ponad dwa lata a w tym czasie pewien casanova postanowił sobie zakpić z moich uczuć. Jak myślisz, jak ja muszę się teraz czuć? Stojąc na przeciwko takiego ogiera jak ty?
Chciał szczerości, to ją dostał. Powiedziała wszystko, co powinien wiedzieć. W najgorszym wypadku ją wyśmieje i odejdzie. Ale już się na to przygotowała. Pogarda ze strony innych nie była niczym niezwykłym. A nawet codziennością.

Spartan

Spłynął po nim zimny pot.. Wzdrygnął się na samo słowo o ludziach. Przecież on został wychowany przez ludzi... - Przepraszam.. - Tylko tyle udało mu się wykrztusić. Nadal myślał o ludziach... - Nie wiedziałem, że w głębi duszy kłębią się w tobie takie emocje i taki ból.. Przepraszam - Powtórzył raz jeszcze... - Nie bój się. Nie zrobię Ci krzywdy... Nie jestem typem, który potrafi bawić się uczuciami i nic poza tym.. - Dodał, bo pomyślał, że takiej właśnie odpowiedzi od niego oczekuje.

Agnese

- Ty nie rozumiesz, prawda? - zapytała, a raczej stwierdziła, smutno. Na pewno nie oczekiwała tego, że on wszystko zrozumie tak od razu, ale że chociaż coś mu zaświta.
- Tu nie chodzi o ludzi, ani o to co czułam kiedyś. Tylko o to, co dzieje się ze mną teraz. - chciała go nakierować, ale nie widziała czy zda to egzamin. Nie miała sił udawać, że nic się z nią nie dzieje. Właściwie, to nie miała siły na nic. Była zmęczona tymi wszystkimi kłamstwami, utrzymywaniem maski obojętności. Jej kolce opadały, a razem z nimi wiądł ten delikatny kwiat.

Spartan

- Dobrze Cię rozumiem - Rzekł i przypomniał sobie postać swojej ukochanej.. - Kiedyś pokochałem jedną klacz... To była prawdziwa miłość. Kochaliśmy siebie nawzajem.. Byliśmy gotów zrobić dla siebie wszystko... I nagle czar prysł... Ona gdzieś zniknęła. Od tamtej pory jej nie widziałem... A uczucie do niej pozostało.. - Rozkleił się całkiem. Odwrócił się... Nie chciał, żeby Agnese widziała jak płacze. - Może i ona nie bawiła się moimi uczuciami, ale myślę, że wiem co czujesz... - Dodał przez łzy. Nie wiedział dlaczego tak się otworzył. Nigdy dotąd nie rozmawiał z nikim na ten temat.

Agnese

Koniec!
W jednej krótkiej chwili pokonała dystans między nimi i wtuliła swój łeb w jego szyje. Nie wiedziała co ją do tego pchnęło. Była już zmęczona. Najwyżej ją odrzuci, trudno. Chociaż teraz chciała go pocieszyć. Wyglądał teraz tak przygnębiająco, że i jej zbierało się na płacz. A co będzie dalej, czas pokaże.

Spartan

Odwzajemnił jej uścisk. Nie miał już siły. Czuł się jak źrebak... bezbronny i bezsilny. W jednym poczuł, że musi to zrobić i (tylko się nie śmiej!;P) wziął jej pysk w kopyta i zaczął ją całować. Nie wiedział co w niego wstąpiło. Po prostu miał na to ochotę. Nie mógł i nawet nie miał siły powstrzymywać się więcej przed tym uczuciem - To musiało się tak skończyć - Pomyślał.

Agnese

To co nastąpiło zupełnie ją zaskoczyło. I to już nawet nie chodzi o kopyta (xD) tylko o jego reakcję. Odwzajemniła pocałunek. Po raz pierwszy w życiu czuła się... szczęśliwa. Ani myślała tego przerwać. Dziwne uczucie w brzuchu potęgowało się, łaskocząc coraz bardziej. Teraz nie liczyło się nic, tylko on. I to, że darzy ją uczuciem.
(Ooooh, how sweet! ;P)

Spartan

Nagle przestał ją całować... Jakaś nie chciana w tym momencie część Spartana mówiła "dość".. Nie wiedział co się z nim dzieje... Coś zakazywało mu tego robić... - Przepraszam... Nie powinienem był tego robić... - Odszedł na kilka kroków od niej żeby ochłonąć...

Agnese

I nagle wszystko prysło niczym bańka mydlana. Wbrew wszystkiemu ona wiedziała, dlaczego Spartan przestał.
- Ty nadal ją kochasz... - bardziej stwierdziła niż zapytała. Nie wymagała do niego, żeby zostawił wszystko wokół i był tylko jej. To tak nie działa. On musi to zrobić sam z siebie.
- Nie musisz przepraszać. Poniosły nas emocje. Oboje zostaliśmy zranieni przez los i teraz odreagowujemy. - mimo tego, że czuła się w tej chwili okropnie przygnębiona, uśmiechnęła się. Nie był to wymuszony uśmiech, tylko taki samoistny. Ale to i tak niczego nie zmienia.

Spartan

Nie wiedział co ma powiedzieć. Miała rację. Ona nadal ją kochał. To było tak dawno... Ale on nie potrafił wymazać jej z pamięci... Nie chciał jednak stracić Agnese. - Zwolnijmy.. Ok? - Podszedł do niej i szepnął jej do ucha. - Nie chcę, żeby w ten sposób kończyła się nasza znajomość. Zbyt mocno mi na Tobie zależy, żebym mógł Cię teraz stracić. - Nie wierzył, że to powiedział. Nie był gotów jej tego powiedzieć. A jednak powiedział. Nie mógł już tego cofnąć.

Agnese

Zamurowało ją, pozytywnie oczywiście! Zależy mu... na mnie? Nagle poczuła jak robi jej się gorąco. Obficie się zarumieniła, ale uśmiechała.
- Masz rację. Zwolnijmy. Bo wiesz... ja też nie chcę cię stracić.
Spojrzała w głębię jego ślepi uśmiechając się jakoś tak ciepło. Tak szczęśliwa jak teraz, nie czułą się jeszcze nigdy.

Spartan

Ucieszył się, że ona również nie chciała nic na siłę. Oboje doświadczyliśmy bólu w związku... więc nie chcieliśmy popełniać znów tych samych błędów. - Opowiedz mi o swojej przeszłości... - Zaczął - Jeśli nie masz nic przeciwko, oczywiście - Dodał, żeby nie wyszło, że teraz również naciska.

Agnese

- O mojej przeszłości, powiadasz? Od czego tu zacząć. - zamyśliła się na chwilę. Postanowiła mu wszystko powiedzieć, żeby wiedział co przeszła, kim była. Bo co tak naprawdę o sobie wiedzieli? Nic.
- Urodziłam się wśród ludzi. Ojca nie znałam, ale wiem, że był dzikim koniem. I to właśnie po nim odziedziczyłam mój charakter. Nie dałam się dosiąść, podkuć, nawet do siebie podejść. Zaczęto mnie bić, odsyłać do izolatki, zostawiać samą na pastwisku. Aż w końcu postanowiłam uciec. Później, z tego co wiem, stajnia spłonęła. Ale ja już tym sobie głowy nie zaprzątałam. W końcu byłam wolna. - urwała na chwilę spoglądając na reakcje Spartana.

Spartan

Wiele z jej historii mógł sobie wyobrazić. On również wychowywał się wśród ludzi. Jednak on był jej przeciwieństwem. - Bili się? - Zapytał... - Nie możliwe. Oni tacy nie są - Powiedział smutno.. Nie był pewien swoich słów.

Agnese

- Bito tylko mnie, bo nie dałam nawet do siebie podejść. - mruknęła. Nie było to zbyt miłe wspomnienie, a powracało dość często. Wiele blizn na jej ciele zadanych zostało właśnie przez ludzi. Można tam znaleźć też kilka zadrapań należących do wilków, rysiów, ale przeważały te zadane batem.
- Może i nie wszyscy tacy są. Ale ja im już nie potrafię zaufać.